Kliknij tutaj --> 🀄 jak wygląda tasiemiec w rybie

Jak wygląda profilaktyka i proces leczenia? Czym jest tasiemiec? Tasiemiec jest płazińcem, który pasożytuje w układzie pokarmowym człowieka i zwierząt. U człowieka można wyróżnić kilka rodzajów tasiemca. Jednym z nich jest tasiemiec uzbrojony, który jest szczególnie niebezpieczny, gdyż jest w stanie funkcjonować poza jelitem. Pierwszym objawem problemu najczęściej jest obecności białych, ruchomych segmentów o długości ok. 1-2 cm w kale zwierzaka. Ponieważ rozpoznanie i leczenie takich chorób jak tasiemiec u kota jest dość problematyczne w pierwszych fazach, regularne sprawdzanie odchodów podczas czyszczenia kuwety może zapobiec rozwojowi infekcji. Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) - pasożyt człowieka i bydła, z rodzaju tasiemców. Tasiemiec składa się z 2000 proglotydów. Rozmnaża się wyłącznie u człowieka, który jest jego żywicielem ostatecznym. Jest to najczęściej spotykany tasiemiec w Polsce (u 0,5 do 1% ludzi). W wyniku tej interwencji kot może cierpieć na krwawienie z jelit. Integralność błony śluzowej jelita cienkiego jest upośledzona, co może również prowadzić do niedrożności jelit lub skrętu. Tasiemiec w trakcie swojego życia uwalnia toksyny, które są niebezpieczne dla zdrowia kota. Mogą powodować alergie i inne poważne choroby. Tasiemiec w kale – dowód na zakażenie. Badanie stolca skupia się na poszukiwaniu zarówno członów, jak i jaj tasiemca, z tym że te ostatnie nie są wydalane systematycznie, ale okresowo. Oznacza to, że nawet jednorazowo ujemne badanie niekoniecznie musi oznaczać, iż pasożyt jest nieobecny w organizmie. Site De Rencontre Pour Ado Sans S Inscrire. Tasiemiec jest jednym z najpopularniejszych pasożytów atakujących ludzi. Zakażenie larwami tasiemca uzbrojonego lub nieuzbrojonego prowadzi do tasiemczycy. Bąblowiec, czyli tasiemiec bąblowcowy, może z kolei powodować bąblowicę, której łatwo jest się nabawić spożywając np. niewymyte owoce leśne. Jak się chronić przed chorobami, które wywołują tasiemce? Jak odróżnić ich rodzaje? Jak rozpoznać pierwsze objawy wskazujące na to, że staliśmy się żywicielami tych robaków płaskich? Sprawdź, co warto wiedzieć na ten temat!Tasiemce to płazińce (robaki płaskie), które pasożytują wewnątrz organizmów kręgowców. Nie mogą żyć bez żywiciela. Mogą być nim zarówno zwierzęta, jak i ludzie. Człowiek zwykle jest ich żywicielem ostatecznym. Zdarza się, że może być także żywicielem pośrednim. W zależności od rodzaju różną się zarówno wyglądem, budową oraz rozmiarem. Jak je rozpoznać?Rodzaje tasiemców. Jakie choroby mogą wywołać tasiemce?Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium). Ma około 3 metrów długości,a do tkanek przyczepia się za pomocą haczyków i ssawek. Powoduje tasiemczycę lub w skrajnych przypadkach wągrzycę (larwy tasiemca rozwijają się wtedy w różnych narządach, najczęściej w mózgu, mięśniach lub w oczach). Najłatwiej jest się nim zarazić jedząc surowe, ewentualnie niedogotowane lub niedopieczone mięso wieprzowe lub dziczyznę. Może być niebezpieczny dla człowieka. Po przedostaniu się do krwiobiegu i zaatakowaniu konkretnych organów tworzy wągry, które mogą przetrwać nawet wiele lat. Zwykle powodują poważne konsekwencje dla zdrowia (często wywołują bóle brzucha lub objawy neurologiczne), ale mogą też samoistnie ulec zwapnieniu i obumarciu. Tasiemiec uzbrojony w mózgu może spowodować paraliż, zaburzenia osobowości oraz poważne uszkodzenie struktur mózgowych. Zwykle rozwija się w korze mózgowej i wywołuje obrzęki powodując wzrost ciśnienia śródczaszkowego. Jeśli zaś pasożyt dotrze do narządu wzroku, to tasiemiec uzbrojony w oku może doprowadzić do zaburzeń widzenia, stanów zapalnych i poważnych problemów ze nieuzbrojony (Taenia saginata). Ma około 5 metrów długości (dorosłe osobniki mogą rozrosnąć się nawet do 10 metrów). Do ludzkiego organizmu może przedostać się po zjedzeniu surowego, niedogotowanego lub niedopieczonego mięsa wołowego. To właśnie te robaki płaskie najczęściej atakują człowieka i wywołują tasiemczycę, nie są jednak tak niebezpieczne jak tasiemce karłowaty (Hymenolepis nana) jest zdecydowanie mniejszy, za to nie występuje pojedynczo. Ma około 3-4,5 cm długości (zwykle nie więcej niż 2-8 cm). Do ludzkiego organizmu może przedostać się wtedy, jeśli spożyjemy produkty, na których były wydalone przez inną osobę jaja pasożyta. Zarazić się nim można także nie przestrzegając higieny osobistej, nie myjąc dłoni, nie dbając o czystość. Często narażone na kontakt z nim są małe dzieci, mieszkańcy akademików, internatów, zakładów opieki itp. Zwykle o jego obecności w organizmie świadczą takie objawy jak: biegunka, bóle brzucha, swędzenie w okolicach odbytu, poirytowanie i niepokój).Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobotrium latum)jest największym ze wszystkich pasożytów atakujących człowieka (może mieć nawet do 15 metrów długości). Najczęściej spotyka się go na półkuli północnej. Można się nim zarazić po spożyciu surowych ryb (przede wszystkim łososia, okonia, szczupaka i niektórych ryb słodkowodnych).Bąblowiec (tasiemiec bąblowcowy) powoduje bąblowicę (echinokokozę), czyli chorobę, która może się rozwijać u ludzi latami i często jest bardzo trudna do rozpoznania (może być śmiertelna). Człowiek jest żywicielem pośrednim bąblowca. Można się nim zarazić spożywając niewymyte owoce leśne, na których były pozostałości jaj tasiemca (wydalonych wraz z kałem np. lisów, kotów czy psów) lub jeśli nie wymyjemy rąk po głaskaniu zwierząt (niezbędne jest ich regularne odrobaczanie). Bąblowiec może zaatakować niemal każdy narząd, dlatego tak trudno go rozpoznać. Tasiemiec bąblowcowy może doprowadzić do niewydolności organu, który zaatakuje, a nawet do śmierci swojego się chronić przed tasiemcem bąblowcowym? Co robić, by nie zachorować na bąblowicę?Tasiemce są obupłciowe. W każdym ich członie znajdują się zarówno męskie, jak i żeńskie narządy rozrodcze. Ich cykl rozwojowy jest procesem złożonym i wymaga obecności żywiciela pośredniego oraz ostatecznego. Jedynym żywicielem ostatecznym tasiemca uzbrojonego, nieuzbrojonego i bruzdogłowca szerokiego jest człowiek (przypadkowo może być także żywicielem ostatecznym tasiemca psiego i szczurzego). Jeśli chodzi o tasiemca karłowatego, to ludzie są ich głównymi (ale nie jedynymi) żywicielami. Jak się można zarazić tasiemcem? Tasiemiec najłatwiej wnika do organizmu człowieka podczas spożywania zakażonej żywności lub nieprzegotowanej wody. Larwy tasiemca giną w temperaturze 56 stopni Celsjusza, dlatego tak ważna jest obróbka termiczna pokarmów, które przyjmujemy. Duże znaczenie ma także dokładne płukanie owoców (zwłaszcza owoców leśnych) czy grzybów pod bieżącą wodą. Warto zwrócić uwagę na to, by podczas przygotowywania posiłków używać osobnych desek do krojenia mięsa i ryb. Podczas podróży lepiej unikać picia wody z nieznanych jest spożywanie surowego mięsa nieznanego pochodzenia. Po każdym kontakcie ze zwierzętami powinniśmy dokładnie wymyć ręce. Dbałość o higienę i częste mycie dłoni ma ogromne znaczenie w zapobieganiu zarażenia tasiemcami. Powinniśmy także zwracać uwagę na to, by regularnie odrobaczać nasze zwierzęta domowe. Jakie choroby są przenoszone przez koty i psy? Czym i jak mo... Objawy zakażenia tasiemcem. Kto jest najbardziej narażony na tasiemczycę?Nie jest łatwo rozpoznać, czy w naszym ciele rozwija się tasiemiec. Zwykle można go zauważyć dopiero po pewnym czasie, kiedy zdąży się rozwinąć. Zdarza się, że fragmenty pasożyta (segmenty przypominające tasiemkę) można znaleźć w kale, podczas wydalania. Najczęściej symptomy świadczące o obecności tego tasiemca w organizmie pojawiają się u małych dzieci. To właśnie w ich przypadku tasiemczyca, czyli choroba wywoływana przez tasiemce, może być najbardziej niebezpieczna. Maluchy mogą skarżyć się na takie dolegliwości jak:nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha (o niezbyt dużym nasileniu), brak apetytu, utrata masy ciała, niedobory minerałów, osłabienie/odczuwanie zmęczenia, osłabienie. Przy zarażeniu dorosłą postacią tasiemca uzbrojonego można nie odczuwać żadnych objawów. Pasożyt może rozwijać się w ludzkim organizmie przez długie lata. Niektóre dolegliwości świadczące o obecności tasiemca można łatwo pomylić z wieloma innymi dolegliwościami układu przypadku zakażenia bruzdogłowcem szerokim może dochodzić do niedokrwistości (dzieje się tak dlatego, ponieważ tasiemiec wchłania witaminę B12).Jak wykryć obecność tasiemca w organizmie?Zarówno tasiemiec uzbrojony, jak i tasiemiec nieuzbrojony mogą wylęgać się około 10-14 tygodni. Zakażenie pasożytem można wykryć za pomocą podstawowego badania kału. Testy mikrobiologiczne wykonuje się na zlecenie lekarza i zwykle powtarza się je kilkukrotnie, by trafić na człon, dzięki któremu można rozpoznać, czy mamy do czynienia z tasiemcem uzbrojonym czy nieuzbrojonym. Zaleca się, aby zgłaszać się na badania diagnostyczne po zauważeniu fragmentów tasiemca w kale (zwykle przypominają tasiemkę).Tasiemczycę mogą potwierdzić badania kału i krwi. Próbki stolca pobiera się trzykrotnie we wskazanych przez lekarza odstępach czasu. Morfologię z rozmazem wykonuje się pod kątem rozpoznania eozynofilii (podwyższonego poziomu eozynofilów będących rodzajem białych krwinek). Jeśli dochodzi do wągrzycy, wskazane są dalsze, bardziej zaawansowane badania, które pozwalają na to, by wykryć ewentualne cysty lub mogą wykryć badania obrazowe, badania krwi oraz tzw. badania materiału pooperacyjnego. Choroba najczęściej jednak jest rozpoznawana przypadkiem, np. podczas badań rentgenowskich czy USG jamy brzusznej. Do stwierdzenia obecności bąblowca w mózgu niezbędne jest wykonanie badania którzy zgłaszają się na badania w celu wykrycia obecności tasiemca w organizmie, powinno się też przebadać na obecność innych pasożytów, a także choroby wrzodowej, zapalenia jelit, lambliozy czy zapalenia – sposoby leczeniaJeśli zostanie u nas rozpoznana tasiemczyca, to zwykle wystarczy leczenie podstawowymi lekami przeciwpasożytniczymi (tj. prazykwantel, albendazol). Oprócz leczenia farmakologicznego możliwe są także metody chirurgiczne (terapie zależą od rodzaju tasiemca i ogólnego stanu pacjenta).Poważniejsza sytuacja zachodzi w przypadku wągrzycy, w której leki przeciwpasożytnicze mogą nawet zaostrzyć objawy neurologiczne towarzyszące chorobie. Niektórym pacjentom zalecane są nawet operacje chirurgiczne. Podobnie postępuje się w leczeniu bąblowicy. W zależności od postaci choroby można zalecać leczenie chirurgiczne lub farmakoterapię, która może trwać nawet 2 lata. Niestety nieleczona bąblowica może prowadzić do zgonu. Im wcześniej podejmiemy leczenie i rozpoznamy chorobę, tym większe mamy szanse na wyeliminowanie tego przeczytać:Sezonowa aktywność kleszczy to ryzyko kleszczowego zapalenia mózguJakie są objawy jersiniozy i jak przebiega jej leczenie?Glista ludzka – objawy i leczenie glistnicyBąblowica - groźna choroba pasożytniczaŹródło: E. Hadaś, M. Derda: „Pasożyty – zagrożenie nadal aktualne”, Katedra i Zakład Biologii i Parazytologii Lekarskiej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu Zagrożenie bąblowicą wielojamową (alweokokozą) dla ludzi w Polsce, Pracownia Parazytoz Zwierząt Domowych Instytutu Parazytologii im. W. Stefańskiego PAN w Warszawie, Katedra i Klinika Chorób Tropikalnych i Pasożytniczych AM im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Katedra Medycyny Tropikalnej i Parazytologii, Międzywydziałowy Instytut Medycyny Morskiej i Tropikalnej Akademii Medycznej w Gdańsku Jolanta Popielska, Magdalena Marczyńska, „Najczęstsze zarażenia pasożytnicze w Polsce”, Klinika Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego WUM, SPZOZ Wojewódzki Szpital Zakaźny w Warszawie Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera "Każdy czeka na tego idealnego śledzia, a ostatnio są same porażki, ponieważ śledzie, które kupujemy, zazwyczaj są z kubełka, gdzie jest woda lekko osolona, a śledź jest prawie że surową rybą. Już nie mówię o ilości tasiemca lub jaj tasiemca, która się znajduję w tychże śledziach, bo jest to ogromne zagrożenie dla naszego zdrowia" – ostrzega Magda Gessler w swoim filmie. Czy powinniśmy się bać? Zobacz film: "Rozgrzewający zbiteń. Rosyjski napój na pasożyty" spis treści 1. Magda Gessler nie kupuje śledzia w Polsce 2. Pasożyty w śledziach (Anisakis simplex ) 3. Nicienie, tasiemce i kolcogłowy 4. Śledź śledziowi nierówny rozwiń 1. Magda Gessler nie kupuje śledzia w Polsce Znana polska restauratorka, Magda Gessler, twierdzi, że w Polsce nie można kupić śledzia, który jest świeży, dobry i bezpieczny dla zdrowia. Sama woli kupować go u naszych zachodnich sąsiadów, bo jak twierdzi, tam jest idealny. Czyli jaki? "Śledź musi być dobrze zasolony, z beczki, z mleczem lub ikrą w środku. O takiego bardzo trudno. Powinien mieć też głowę, a o to jeszcze trudniej" – wyjaśnia Magda Gessler. Magda Gessler (ONS) To prawda, w niewielu polskich sklepach można kupić takie śledzie, a jest to związane z kosztami ich produkcji. Śledź solony, przełożony do wiaderka to koszt ok. 9 zł/kg. Ten z beczki jest dwa razy droższy i kosztuje zł/kg. Czy warto zapłacić więcej? 2. Pasożyty w śledziach (Anisakis simplex ) W rybach dziko żyjących występuje wiele pasożytów i jak zapewnia dr Katarzyna Nadolna–Ałtyn z Morskiego Instytutu Rybackiego PIB w Gdyni, jest to zjawisko powszechne. Jak wyeliminować nieproszonych gości z ryb? - Sam proces przygotowania ryb do sprzedaży, czyli ich patroszenie eliminuje pasożyty żyjące w układzie pokarmowym. Poza tym procedury europejskie wymagają, żeby ryby, które trafiają do sprzedaży, były poddane obróbce termicznej. Żeby zabić nicienie należy ryby mrozić przez 24 h w temperaturze minus 20 stopni – wyjaśnia dr Nadolna-Ałtyn. Śledzie sprzedawane w marketach (East News) Jednak śledzie na wigilijny stół kupujemy surowe i nie mamy pewności, czy przeszły obróbkę termiczną. W dodatku na stoiskach rybnych sprzedawcy zapewniają, że ich produkt nie był mrożony. Jak zatem wybrać te bez pasożytów? - Na pewno trzeba się im przyjrzeć, a przed przygotowaniem potrawy na stół ryby należy zamrozić lub poddać wysokiej temperaturze np. usmażyć. Solenie i marynowanie nie zabije niektórych nicieni - mówi dr Nadolna-Ałtyn. - Trzeba pamiętać, że pasożyty preferują określone organy ryby, co oznacza, że np. tasiemce bytują jedynie w przewodzie pokarmowym, który jest usuwany podczas patroszenia, jednak nicienie mogą migrować do mięśni, czyli mogą znaleźć się w filecie – wyjaśnia. Śledzie w zalewie (East News) Czy śledzie z wiaderka w zalewie octowej, czy też oleju są bezpieczne? Takiej informacji powinniśmy szukać na opakowaniu i skupić się na tym, czy produkt był poddany obróbce termicznej. Kiedy jednak zauważyliśmy pasożyty w rybie, nie należy panikować. O ile nie jedliśmy jej surowej, nie ma podstaw do obaw o własne zdrowie (chyba, że jesteśmy wrażliwi na alergeny). Problem pojawia się, kiedy ryba nie była wcześniej poddana obróbce termicznej. Wowczas powinniśmy zgłosić się do lekarza, powiadomić sklep i sanepid. 3. Nicienie, tasiemce i kolcogłowy Kiedy jednak dojdzie do zarażenia, trzeba szybko działać. Przewód pokarmowy człowieka stwarza idealne warunki do rozmnażania się pasożytów. Nicienie żyją w jelicie cienkim około 12-18 miesięcy i wywołuje szereg chorób, takich jak: glistnica (askarioza). Śledź na wigilijnym stole (East News) Zakażenie zazwyczaj przebiega bezobjawowo, jednak organizm, broniąc się przed nieproszonymi gośćmi może podnieść temperaturę ciała, dlatego możliwe jest występowanie gorączki. Niektórzy pacjenci skarżą się na bóle brzucha, nudności i biegunkę. 4. Śledź śledziowi nierówny Bogatsi w tę wiedzę, podczas świątecznych zakupów powinniśmy kierować się przede wszystkim jakością ryby i zainteresować się tym, czy ryba była wcześniej mrożona. W tym przypadku to zaleta. Śledź z wiaderka może nie być najlepszym wyborem, szczególnie gdy nie widnieje na nim informacja o obróbce termicznej. Warto pamiętać, że choć nie lubimy przepłacać, lepiej wydać kilka złotych więcej niż płacić za to zdrowiem przez kolejny rok. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów polecamy Określenie „pasożyt” przywołuje zwykle na myśl tasiemce, pchły czy kleszcze. Jednak dotyczy ono każdy żywy organizm, żyjący kosztem innego. Dlatego do pasożytów zalicza się także grzyby, bakterie, pierwotniaki oraz wirusy. Pasożyty dzielą się również pod względem występowania na wewnętrzne i zewnętrzne. Pasożyty wewnętrzne kotów Endopasożyty, to pasożyty wewnętrzne kotów, które występują wewnątrz ich organizmów. Mogą one atakować nawet wewnętrzne narządy, niszcząc przy tym zdrowe komórki. Pasożyty mogą także zalegać w przewodzie pokarmowym zwierzęcia. TASIEMIEC U KOTA Najbardziej rozpowszechnione pasożyty wewnętrzne to robaki. Występują one w jelitach, a ich pożywienie stanowi treść pokarmowa. Skutkiem ich obecności może być anemia, a nawet śmierć w przypadku kociąt. Najbardziej pospolitymi formami robaków, które występują w organizmach kotów są oczywiście tasiemce. Wyspecjalizowały się one w prowadzonym przez siebie trybie życia do tego stopnia, że nie posiadają one przewodu pokarmowego, stąd pożywiają się za pomocą całej powierzchni swojego ciała, która jest długa i dzieli się na wiele fragmentów. Tasiemce są obojnakami, posiadają one komplety męskich i żeńskich narządów, a końcowe człony zawierają jaja, które wydalane są wraz z kałem. Aby tasiemce się rozwinęły, potrzebny jest pośredni żywiciel, w którego organizmie z jaj wylęgają się larwy. TASIEMIEC U KOTA - JAK WYGLĄDA Wśród kotów najczęściej występują dwa gatunki tego typu pasożytów: jest to tasiemiec koci (jego pośredni żywiciel to gryzonie) oraz tasiemiec psi (pies stanowi pośredniego żywiciela). Koty, które spędzają cały swój czas w domu, nie mają możliwości zarazić się tasiemcem kocim, gdyż do zarażenia dochodzi wyłącznie po spożyciu zakażonej myszy lub szczura. Inaczej jest w przypadku tasiemca psiego, przenoszą go pchły, które atakują nawet najbardziej wypielęgnowane domowe zwierzęta. Inne pasożyty, które atakują koty to glisty. Są to robaki rozdzielnopłciowe. Samice glist składają nawet tysiące jaj, wydalając je wraz z kałem. W przypadku glist, nie istnieje pośredni żywiciel, z tego powodu kot może zakazić się nimi poprzez zjedzenie ich jaj. Ale to nie jedyna droga. Zanim larwy glist zmienią się w dorosłych osobników, która żyje w jelitach, wędrują one po całym kocim organizmie, przedostając się nawet do wytwarzanego mleka. I właśnie za jego sprawą kotka może zarazić swoje dzieci. Niestety, trudno jest zwykle zauważyć, że kot ma robaki. Wskazywać na to mogą objawy, takie jak: biegunki oraz zaparcia, zmniejszona masa ciała, krew w kale, wydęty brzuch czy ogólne osłabienie. Mylny może być fakt, że objawy takie towarzyszą także innym chorobom. Dlatego jeśli nie zaobserwowaliśmy robaków w kale, aby dowiedzieć się czy kot jest zakażony, jedyną metodą pozostaje zbadanie jego kału u weterynarza. TASIEMIEC U KOTA - LECZENIE Profilaktyka stanowi podstawę w leczeniu robaczyc. Wiąże się to z przynajmniej co półrocznym odrobaczaniem naszych kotów, nawet jeśli nie stwierdzono u nich obecności pasożytów. Trzeba też stosować regularnie środki przeciwpchelne. Warto pamiętać, że ryzyko wystąpienia zakażenia robakami jest znacznie mniejsze u kotów, które żywione są jedynie suchą karmą, a także tych, które nie wychodzą na zewnątrz. BAYER Drontal – środek przeciwko pasożytom dla kota : Preparat zwalczający pasożyty u kota. Najniższa cena w sklepie: Tasiemiec u kota Tasiemce to robaki płaskie prowadzące pasożytniczy tryb życia wewnątrz ciała innego organizmu, niezdolne do życia poza nim. Także koty domowe mogą zarazić się tasiemcem. Jak do tego dochodzi, jak rozpoznać tasiemca u Twojego kota i jak pozbyć się pasożyta dowiesz się z tego artykułu. Jak wygląda cykl rozwojowy tasiemca?Skąd kot może zarazić się tasiemcem?Co się dzieje z jajami tasiemca wydalanymi z kałem kota?Tasiemiec u kota objawyTasiemce niebezpieczne dla kotaTasiemiec psi (Dipylidium caninum)Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum)Taenia hydatigenaBąblowiec wielojamowy (Echinococcus multiocularis)Mesocestoides lineatusTaenia taeniaeformisTasiemiec u kota leczenieSkuteczny lek na tasiemca u kota Jak wygląda cykl rozwojowy tasiemca? Tasiemce zwykle charakteryzują się złożonym cyklem rozwojowym, czyli do swojego rozwoju wymagają więcej niż jednego żywiciela. Rozróżniamy żywiciela ostatecznego i pośredniego. W organizmie żywiciela ostatecznego po osiągnięciu dojrzałości płciowej przez tasiemca dochodzi do jego rozmnażania i produkcji jaj. Żywiciel pośredni to organizm, w którym bytują postacie larwalne pasożyta nie wykazujące możliwości rozrodu. W cyklach rozwojowych może występować więcej niż jeden żywiciel pośredni. W przebiegu inwazji pasożytniczej wyszczególniono dwa okresy: prepatentny (utajony), patentny (jawny). Okres prepatentny to czas od wniknięcia pasożyta do żywiciela do momentu osiągnięcia przez niego dojrzałości płciowej. Okres patentny trwa od uzyskania dojrzałości płciowej do śmierci pasożyta. Zwykle w tym czasie w wydalinach zwierzęcia można znaleźć postacie rozwojowe pasożyta: jaja, larwy, cysty itp. Podział ten ma większe znaczenie w diagnostyce zakażenia, natomiast najczęściej brak jest korelacji pomiędzy danym okresem a objawami klinicznymi. Skąd kot może zarazić się tasiemcem? Kot może zarazić się tasiemcem poprzez zjedzenie żywicieli pośrednich (gryzonie, ptaki, ryby, pchły) lub ich tkanek (wątroba, płuca) zawierających larwy. Larwy w tkance żywiciela pośredniego zachowują zdolność do inwazji przez różnie długi czas. Na przykład wągry T. pisiformis mogą stanowić zagrożenie dla kota jeszcze kilka dni po śmierci żywicieli pośrednich – królików i zajęcy. Co się dzieje z jajami tasiemca wydalanymi z kałem kota? Jaja większości tasiemców wydalane przez koty stosunkowo szybko giną w środowisku, w wilgotnej ziemi mogą jednak nawet przezimować. Wyjątkiem są jaja tasiemca wielojamowego, które są oporne na warunki środowiska zewnętrznego i mogą w nim przeżyć nawet ponad rok. Tasiemiec u kota objawy Tasiemiec u kotów bytują w jelicie cienkim. Zakotwiczają się w śluzówce jelita za pomocą narządów czepnych, takich jak haki czy przyssawki. Uszkadzają mechanicznie ścianę jelita, utrudniając trawienie i wchłanianie. Tasiemce odjadają kota z wielu ważnych substancji odżywczych. Duży tasiemiec może nawet zaczopować światło jelit prowadząc do niedrożności. Ponadto metabolity tasiemców mogą mieć toksyczny wpływ na układ nerwowy kota. Niewielka inwazja może mieć przebieg bezobjawowy, jednak tasiemczyce mogą być także przyczyną zaburzeń czynności przewodu pokarmowego, biegunek czy zaparć. Wśród objawów można wymienić także: wychudzenie, złą jakość okrywy włosowej, u młodych zwierząt zaburzenie wzrostu. Rzadko dochodzi do występowania zaburzeń ze strony układu nerwowego, na przykład: drgawek, otępienia, niepokoju, podniecenia. Inwazja tasiemca D. caninum jest często przyczyną świądu oraz stanu zapalnego okolicy odbytu. Tasiemce niebezpieczne dla kota Który tasiemiec jest niebezpieczny dla kota? W Polsce u kotów występuje kilka gatunków tasiemców. Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) Dipylidium caninum jest najczęściej występującym tasiemcem u psów i kotów. Osiąga długość do 80 cm. Główkę ma zaopatrzoną w narządy czepne służące do zakotwiczenia w jelicie cienkim, są to cztery przyssawki oraz ryjek z rzędami haków. Pośrednim żywicielem dla tasiemca dipylidium caninum są larwy pcheł psich lub kocich oraz wszoły. Żywicielem ostatecznym może być: lis, pies, kot. Możliwe jest zarażenie tasiemcem dipylidium caninum człowieka, szczególnie dzieci, jednak są to dość rzadkie przypadki. Cykl rozwojowy tasiemca psiego Wypełnione jajami człony tasiemca dipylidium caninum opuszczają żywiciela ostatecznego biernie wraz z kałem lub też czynnie, wypełzając przez odbyt. Człony tasiemca te przypominają nasiona ogórka lub ziarna ryżu. Uwolnione z członów larwalne postaci tasiemca – onkosfery – są połykane przez larwy pcheł lub wszołów. Larwy owadów rozwijają się w postać dorosłą, a w ich jamie ciała onkosfery przekształcają się w kolejną postać rozwojową – cysticerkoid. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając pchły lub wszoły z cysticerkoidami. W organizmie żywiciela ostatecznego tasiemiec dipylidium caninum osiąga postać dojrzałą bytującą w jelicie cienkim. Okres prepatentny wynosi 2 – 3 tyg., natomiast patentny około roku. Warto pamiętać, że także człowiek, głównie dzieci, mogą zarazić się tasiemcem się od kota dipylidium caninum poprzez zjedzenie pcheł czy wszołów z larwami tasiemca. Objawy zarażenia kota tasiemcem psim Tasiemiec psi Przebieg zarażenia dipylidium caninum jest często bezobjawowy, opiekun może nawet nie wiedzieć, że jego kot cierpi na dipylidiozę. Wypełzające z odbytu człony tasiemca mogą wywoływać świąd, a nawet zapalenie odbytu. Koty często liżą okolicę genitaliów. Tasiemiec psi bytuje w jelicie cienkim kota, tak więc może prowadzić do zaburzeń czynności przewodu pokarmowego, objawiających się biegunkami czy zaparciami. Może dojść do wychudzenia, zahamowania wzrostu, pogorszenia jakości okrywy włosowej. U młodych, silnie zarobaczonych osobników może dojść do zaczopowania jelit, a w skrajnych przypadkach pojawiają się drgawki. Częste występowanie tasiemca psiego u zwierząt mięsożernych, także kotów, wiąże się ściśle z szerokim rozprzestrzenieniem żywicieli pośrednich – pcheł lub wszołów. W leczeniu stosuje się preparaty zwierające prazikwantel oraz epsiprantel. W zapobieganiu bardzo ważne jest zwalczanie pcheł i wszołów, także w środowisku bytowania zwierząt. Poczwarki pcheł mogą przetrwać w środowisku nawet do sześciu miesięcy, dlatego tak ważne jest regularne stosowanie preparatów przeciwko ektopasożytom do momentu wyeliminowania wszystkich form rozwojowych pasożytów ze środowiska. Jeśli kot ma pchły należy co najmniej przez 6 miesięcy stosować środki przeciwpchelne. Ponadto bardzo ważne jest odkażanie środowiska, w którym przebywały zapchlone zwierzęta. Zalecane jest więc odkurzanie pomieszczeń, ze zwróceniem szczególnej uwagi na szpary w podłodze, dywany czy wykładziny oraz kojce i posłania zwierząt. Można zastosować preparat w aerozolu Flee, wspomagający zwalczanie pcheł w otoczeniu. Pamiętajmy, że koty niewychodzące także mogą mieć pchły, ponieważ możemy przynieść na butach poczwarki ze środowiska zewnętrznego, dlatego tak ważne jest zwalczanie pcheł. Rozpoznawanie polega na uwidocznieniu w kale lub na sierści w okolicy odbytu członów tasiemca. Tasiemiec psi u dzieci osiedla się w jelicie cienkim, może osiągać długość nawet 70 cm. Często wywołuje bóle brzucha, zaburzenia snu czy też utratę apetytu. Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum) Jest to najdłuższy z pasożytów, u ludzi osiąga do 20 m długości. Może żyć w jelicie nawet do 25 lat. W Polsce występuje sporadycznie u ludzi i zwierząt. W swoim cyklu rozwojowym ma dwóch żywicieli pośrednich, pierwszy z nich to skorupiak planktonowy, drugim jest ryba drapieżna. Żywicielem ostatecznym może być: kot, człowiek, pies, lis i inne zwierzęta żywiące się rybami (około 30 gatunków). Cykl rozwojowy bruzdogłowca szerokiego Jaja tasiemca wraz z kałem żywiciela ostatecznego dostają się do zbiornika wodnego. Po 9-12 dniach inkubacji jaj w wodzie dochodzi do rozwoju postaci pośredniej – koracidium, które to jest zjadane przez słodkowodne skorupiaki – widłonogi. W nich koracidium przeobraża się w kolejną postać rozwojową procerkoid. Widłonóg jest zjadany przez rybę, u której dochodzi do rozwoju plerocerkidu, który to bytuje w mięśniach, jamie ciała lub jej narządach wewnętrznych. Ryby planktonożerne mogą być zjedzone przez ryby drapieżne, w których tkankach plerocerkoidy mogą bytować do kilkunastu lat. Surowe lub niedogotowane mięso ryb jest źródłem zarażenia dla żywicieli ostatecznych, na przykład kota czy człowieka. U nich plerocerkoidy przekształcają się w postać dorosłą tasiemca bytującą w jelicie cienkim. Okres prepatentny, czyli od zarażenia do osiągnięcia przez pasożyta dojrzałości płciowej i pojawienia się jaj w kale to 13 – 42 dni, okres patentny (długość życia) to nawet 25 lat. Objawy zarażenia kota bruzdogłowcem szerokim Zwykle przebieg difylobotriozy jest bezobjawowy. Mogą jednak pojawić się: biegunki, bóle brzucha, wymioty, zaburzenia nerwowe, chudnięcie, anoreksja, osłabienie, niedobór witaminy B12 i związana z nim niedokrwistość. W rozpoznawaniu inwazji tasiemca u kota stosuje się badanie kału, w którym można wykryć jaja tasiemca metodą dekantacji lub człony tasiemca. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel znajdujący się w wielu weterynaryjnych lekach odrobaczających. W zapobieganiu zarażeniu podstawowym działaniem jest nie karmienie kotów surowym kub niedogotowanym mięsem ryb. Człowiek nie może zarazić się tym tasiemcem od kota. Taenia hydatigena To tasiemiec o długości 1 – 5 m, skoleks ma uzbrojony w cztery przyssawki i 2 wieńce haków. Żywicielem ostatecznym może być: kot, pies, lis. Żywicielem pośrednim są: owce, bydło, świnie. Tasiemiec ten u żywiciela ostatecznego bytuje jak pozostałe tasiemce – także w jelicie cienkim. Okres prepatentny wynosi 7-10 tyg., okres patentny to 2-5 lat. Cykl rozwojowy taenia hydatigena U owiec, świń czy bydła bytuje pod torebką wątroby w postaci wągra – cysticerkus – jest to pęcherz wielkości jaja kurzego wypełniony płynem z larwami tasiemca. Onkosfery z przewodu pokarmowego żywicieli pośrednich wędrują układem krwionośnym do wątroby. Po przejściu przez miąższ wątroby tworzą pod torebką wątroby wągry cienkoszyjne Cysticerkus tenuicollis – pęcherze wielkości jaja kurzego wypełnione płynem. Wewnątrz znajduje się skoleks tasiemca na długiej szyjce. Żywiciel ostateczny, także kot może zarazić się zjadając narządy wewnętrzne wraz z wągrami. W ich przewodzie pokarmowym tasiemiec rozwija się do postaci dorosłej, zdolnej do wytwarzania jaj. W zapobieganiu podstawą jest nie podawanie zwierzętom surowych odpadów poubojowych zawierających larwy tasiemców. W rozpoznawaniu pomocne jest badanie kału. W leczeniu skuteczne są leki zawierające prazikwantel lub epsiprantel. Taenia pisiformis Tasiemce te mają długość 0,5-2,0 m. Główka uzbrojona jest w 4 przyssawki i wieńce haków. Żywicielem ostatecznym tego tasiemca może być: kot, pies, lis. Żywiciel pośredni to: króliki, zające, niekiedy szczury i myszy. Cykl rozwojowy Taenia pisiformis Żywiciel pośredni zjada człony tasiemca wypełnione jajami lub niekiedy pojedyncze jaja tasiemca. Uwolnione w przewodzie pokarmowym larwy (onkosfery) wędrują wraz z krwią do wątroby, a następnie przez jej miąższ wydostają się na powierzchnię narządu. Larwy osiedlają się pod torebką wątroby, na krezce, sieci lub rzadziej na opłucnej w postaci wągrów czyli pęcherzyków wypełnionych płynem zawierających wewnątrz skoleksy. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając żywiciela pośredniego wraz z wągrami znajdującymi się w jego narządach. Okres prepatentny inwazji wynosi 6-8 tygodni, patentny trwa około 2-5 lat. Objawy zarażenia kota tasiemcem Taenia pisiformis Tasiemiec Taenia pisiformis tak jak inne tasiemce bytuje w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego, uszkadzając mechanicznie tkankę jelit oraz utrudniając trawienie i wchłanianie. Może być przyczyną: biegunek, zaparć, wychudzenia, w skrajnych przypadkach niedrożności jelit. W rozpoznawaniu ważne jest badanie kału, w którym poszukuje się członów tasiemców lub ich jaj. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel, epsiprantel oraz fenbendazol. Bąblowiec wielojamowy (Echinococcus multiocularis) echinococcus multilocularis Ten bardzo mały tasiemiec osiąga od 1 do 3 mm długości. Żywicielem ostatecznym są dzikie mięsożerne, głównie lisy, a także psy oraz tylko sporadycznie koty. Koty nie są uważane za typowego żywiciela ostatecznego dla tego tasiemca. W ich organizmie E. multiocularis prawdopodobnie przeżywa krócej i produkuje mniej jaj. Jednak koty wychodzące z domu i polujące na małe gryzonie, pomimo mniejszego znaczenia w rozprzestrzenianiu inwazji, powinny być traktowane jako potencjalne źródło zarażenia człowieka. Żywicielem pośrednim są małe ssaki, głównie gryzonie: nornica ruda, szczur wędrowny, nornik zwyczajny, nornik północny, nornik bury. Przypadkowo także człowiek może zostać żywicielem pośrednim tasiemca wielojamowego. Postać dojrzała bytuje w przewodzie pokarmowym żywiciela ostatecznego. Cykl rozwojowy Bąblowca wielojamowego Żywiciel ostateczny z kałem wydala jaja tasiemca do środowiska zewnętrznego. Jaja te są bardzo oporne na działanie środków chemicznych i warunki środowiska, zwłaszcza na niskie temperatury. W temp -70°C mogą zachować inwazyjność do 96 godzin. W sprzyjających warunkach środowiska zewnętrznego jaja tasiemca mogą w nim przetrwać nawet ponad rok. W przypadku E. multilocularis wydalane z kałem jaja tasiemca są inwazyjne, czyli nie wymagają rozwoju do stadium inwazyjnego w środowisku zewnętrznym i są niebezpieczne zaraz po wydaleniu. Jaja tasiemca są zjadane przez drobne ssaki. Uwolniona z jaja larwa (onkosfera) wraz z krwią dostaje się do wątroby, gdzie tworzy rozrastający się twór z pęcherzami wypełnionymi płynem i skoleksami (główkami tasiemca). Larwy za pośrednictwem naczyń krwionośnych lub chłonnych mogą rozprzestrzeniać się po całym organizmie. Kot kot może zarazić się zjadając żywicieli pośrednich wraz z larwami. W organizmie kota larwa dojrzewa do postaci dorosłej, bytującej w przewodzie pokarmowym i produkującej jaja, wydostające się na zewnątrz z kałem. Okres prepatentny inwazji wynosi 4-5 tygodni, okres patentny około pół roku. Objawy zakażenia bąblowcem wielojamowym Tasiemce mogą uszkadzać mechanicznie jelito, utrudniając trawienie i wchłanianie substancji odżywczych. Najczęściej jednak inwazja u kota, nawet nasilona, przebiega bezobjawowo. W rozpoznaniu stosuje się badanie kału, dostępne są także testy wykrywające antygeny tasiemca Echinococcus w kale. Ważne, że człowiek może być żywicielem pośrednim dla Echinococcus multiocularis. Tasiemiec ten jest u ludzi przyczyną śmiertelnej choroby zwanej bąblowicą. Po przypadkowym połknięciu jaj tasiemca w jelicie cienkim człowieka uwalniane są larwy (onkosfery), które penetrują przez błonę śluzową do naczyń i z krwią wędrują do wątroby. W wątrobie człowieka larwy tasiemca tworzą pęcherze zawierające zawiązki przyszłych tasiemców (protoskoleksy). Postacie larwalne naciekają drogi żółciowe i naczynia krwionośne dając przerzuty do całego organizmu, podobnie jak nowotwór. Objawy choroby pojawiają się późno, dopiero po kilkunastu latach. Rozpoznanie choroby jest trudne, może być mylona z nowotworem. W przypadku późnego rozpoznania istnieje bardzo duże zagrożenie dla życia człowieka. W Polsce od 1992 roku zdiagnozowano około 150 chorych osób. Głównym sprawcą utrzymywania się echinokokozy w Polsce są lisy, na terenach ich endemicznego występowania (warmińsko-mazurskie, mazowieckie, lubelskie, małopolskie i podkarpackie) nawet 50% populacji lisów jest zakażonych, gdy u kotów jest to maksymalnie 5%. Do zarażenia człowieka dochodzi drogą pokarmową za pośrednictwem zanieczyszczonej jajami tasiemca gleby, wody lub żywności oraz przez brudne ręce po bezpośrednim kontakcie z żywicielem ostatecznym. Możliwe jest zanieczyszczenie sierści żywiciela ostatecznego jajami czy członami tasiemca. Bardzo niebezpieczne jest jedzenie niemytych owoców i warzyw z terenów, do których mają dostęp lisy czy koty polujące na gryzonie. Zapobieganie zarażeniu to przede wszystkim przestrzeganie zasad higieny, mycie rąk po kontakcie ze zwierzętami, ziemią, ogradzanie ogródków, mycie warzyw i owoców przed spożyciem, korzystanie z czystej wody pitnej. Koty polujące na gryzonie mogą także być żywicielem dla E. mulltiocularis. Wprawdzie nie są typowym żywicielem tego tasiemca, mogą jednak stanowić zagrożenie dla człowieka. Z tego powodu koty wychodzące z domu, a zwłaszcza polujące, powinny być regularnie poddawane badaniu kału lub odrobaczane preparatami zawierającymi substancje czynne skuteczne w zwalczaniu inwazji E. multilocularis. Badanie kału lub podawanie leków powinno być stosowane w odstępach równych okresowi prepatentnemu, czyli co 4 – 5 tygodni. W zwalczaniu echinokokozy u kotów stosuje się preparaty zawierające prazikwantel. Mogą mieć one postać tabletek, płynu w pipetach spot-on oraz iniekcyjną. Koty odgrywają nieporównanie mniejszą rolę w rozprzestrzenianiu tasiemca wielojamowego niż lisy i psy, jednak jest to choroba bardzo ciężka, a nawet śmiertelna dla ludzi, tak więc warto zadbać o odpowiednią profilaktykę także u tych zwierząt. Mesocestoides lineatus Są to tasiemce o długości od 25 cm do 2 m o perełkowaych członach. Skoleks jest kształtu buławkowatego z czterema szczelinowatymi przyssawkami. Żywicielem ostatecznym może być kot, pies, lis i inne dzikie zwierzęta mięsożerne. Tasiemiec ten ma dwóch żywicieli pośrednich, pierwszy to mechowce, a drugim są płazy, gady, ptaki, gryzonie. Cykl rozwojowy Mesocestoides lineatus Jaja tasiemca wydalane z kałem żywicieli ostatecznych są zjadane przez mechowce, w których dochodzi do rozwoju larwy drugiego stadium – cysticerkoidu. Mechowce są zjadane przez II żywiciela pośredniego – płazy, gady, ptaki czy gryzonie. U nich w jamie ciała, płucach lub wątrobie z cysticerkoidów powstają tetratyridia, czyli robakowate larwy osiągające do 70 mm długości. Kot może zarazić się zjadając żywiciela pośredniego zawierającego larwy tasiemca. Okres prepatentny inwazji wynosi 2-3 tygodnie, okres patentny trwa wiele lat. Objawy zakażenia kota tasiemcem Mesocestoides lineatus Postać dorosła bytuje w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego, prowadząc do zaburzeń w funkcjonowaniu układu pokarmowego. Rozpoznanie jest zwykle możliwe na podstawie obecności członów tasiemca lub jaj w kale. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel oraz fenbendazol podawany przez kolejne trzy dni. Taenia taeniaeformis Są to tasiemce o długości 15-60 cm. Na skoleksie znajduje się walcowaty ryjek otoczony dwoma rzędami haków. Żywicielem ostatecznym tego tasiemca jest kot, żywicielem pośrednim są gryzonie. Cykl rozwojowy Taenia taeniaeformis Gryzonie zarażają się zjadając jaja lub człony tasiemca wydalane wraz z kałem kotów. W jamie brzusznej gryzoni lub wątrobie pierwsze stadium larwalne – onkosfera z jaj- przekształca się w wągry, czyli cysty zawierające we wnętrzu wydłużone larwy o długości 2-20 cm. Koty zarażają się zjadając gryzonie zawierające w tkankach wągry. Okres prepatentny inwazji wynosi 5-12 tyg., okres patentny trwa kilka lat. Objawy zarażenia Taenia taeniaeformis Postać dorosła bytuje w jelicie cienkim kota. Jak pozostałe tasiemce może powodować zaburzenia w obrębie układu pokarmowego oraz pozbawiać żywiciela ważnych substancji odżywczych, prowadząc do wychudzenia. Zwykle rozpoznać tasiemca u kota można na podstawie obecności członów tasiemca lub jaj w kale. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel oraz fenbendazol podawany przez trzy kolejne dni. Tasiemiec u kota leczenie Jak pozbyć się tasiemca u kota? Każdy odpowiedzialny opiekun kota chce jak najlepiej dbać o zdrowie swojego zwierzęcia i stara się uchronić je przed chorobami, także pasożytniczymi. Ważne jest więc unikanie narażenia na zarażenie pasożytami jak i regularna kontrola kału kota czy ewentualnie podawanie preparatów odrobaczających. W zapobieganiu tasiemczyc u kotów ważne jest niekarmienie kotów surowym lub niedogotowanym mięsem oraz odpadami poubojowymi. Ogromne znaczenie ma także zabezpieczanie kotów przeciwko pchłom i wszołom, będących żywicielami pośrednimi dla tasiemca psiego. W profilaktyce lub zwalczaniu tasiemców u kotów zaleca się regularne badanie kału, które można ewentualnie zastąpić podaniem leków odrobaczających. Koty wychodzące należy odrobaczać lub badać ich kał co najmniej 4 razy w roku, a nawet co 2-3 miesiące, jeśli jest duże ryzyko inwazji tasiemca, na przykład gdy koty polują. W profilaktyce lub zwalczaniu tasiemca E. multiocularis na terenach endemicznych należy wykonywać badanie kału lub odrobaczać kota nawet co 4-5 tyg. Koty domowe niewychodzące i nie karmione surowym mięsem, a więc o niskim ryzyku inwazji, można rzadziej odrobaczać lub badać ich kał parazytologicznie, jednak te działania powinny być wykonywane co najmniej dwa razy w roku. Skuteczny lek na tasiemca u kota Skuteczny lek przeciwpasożytniczy W Polsce dostępna jest szeroka oferta środków przeciw tasiemcom u kotów. Mogą one być w postaci doustnej (tabletki, pasta), kropelek spot-on do stosowania na skórę czy też w formie iniekcji do podania przez lekarza weterynarii. Bardzo ważne jest dokładne dawkowanie zgodnie z wagą kota, podanie zbyt małej ilości preparatu nie tylko nie wywoła pożądanego efektu w postaci śmierci tasiemców, ale może także spowodować rozwój u pasożyta oporności na daną substancję czynną. Najbezpieczniej jest więc udać się do lekarza weterynarii, który po zważeniu kota dobierze odpowiedni środek przeciwpasożytniczy i poda go profesjonalnie w odpowiedniej ilości. Dostępnych jest wiele leków skutecznych przeciwko tasiemcom u kotów. W leczeniu jak i profilaktycznym odrobaczaniu stosuje się te same środki przeciwrobacze. Domowe sposoby na tasiemca u kota nie są skuteczne. Można tu wymienić: prazikwantel podawany doustnie lub formie iniekcyjnej eliminuje postacie niedojrzałe i dorosłe T. hydatigena, T. pisiformis, T. taeniaeformis, E. multiocularis, D. caninum. Prazikwantel w wyższej dawce zwalcza wszystkie osobniki D. latum. – prazikwantel w kombinacji z embonianem pyrantelu i febantelem jest skuteczny w zwalczaniu inwazji E. multiocularis. epsiprantel jest skuteczny przeciwko D. caninum, T. pisiformis, T. taeniaeformis. fenbendazol podawany przez 3 kolejne dni jest skuteczny przeciwko inwazji T. pisiformis. Preparaty odrobaczające aktualnie dostępne w Polsce: tabletki Dehinel kot, Exitel, Drontal, Cestal: prazikwantel i pyrantel, spot-on Profender: emodepsyd i prazikwantel, spot-on Broadline: prazikwantel oraz fipronil, eprinomektyna, s-metopren, tabletki Quanifen, Optivermin, Aniprazol: prazikwantel, fenbendazol, roztwór do wstrzykiwań Anipracit: prazikwantel tabletki Milpro, Milbemax, Milprazon: prazikwantel i oksym milbemycyny, tabletki Panacur, pasta doustna Fenbendazol: fenbendazol. pasta doustna Flubenol KH: flubendazol. Tasiemiec to pasożyt, który może bytować w układzie pokarmowym człowieka. Jeszcze jakiś czas temu ludzie decydowali się na połykanie tasiemców, gdyż jednym z efektów ubocznych ich wyniszczającej działalności jest utrata masy ciała. Dziś wiemy, że tasiemiec jest bardzo niebezpieczny dla naszego organizmu? Jak dochodzi do zakażenia tasiemcem? Jakie objawy możemy zaobserwować u osoby zakażonej? Jak wygląda profilaktyka i proces leczenia? Czym jest tasiemiec? Tasiemiec jest płazińcem, który pasożytuje w układzie pokarmowym człowieka i zwierząt. U człowieka można wyróżnić kilka rodzajów tasiemca. Jednym z nich jest tasiemiec uzbrojony, który jest szczególnie niebezpieczny, gdyż jest w stanie funkcjonować poza jelitem. Można go spotkać między innymi w mięśniach, a także innych narządach. Ten rodzaj tasiemca wywołuje wągrzycę. Znamy również tasiemca nieuzbrojonego, karłowatego, pchlego, bruzdogłowca szerokiego, a także tasiemca bąblowcowego, który wywołuje bąblownicę. Tasiemiec nieuzbrojony jest w stanie osiągnąć długość pięciu metrów, natomiast uzbrojony – nawet do trzech metrów. Pasożyt składa się z główki, szyjki, a także kilkuset członów (wyróżniamy wśród nich człony dojrzałe, niedojrzałe i maciczne). Zakażenie tasiemcem wynika najczęściej z niezachowania higieny. Objawy zakażenia dotyczą przede wszystkim układu pokarmowego (nudności, wymioty, odwodnienie, utrata masy ciała). Leczenie tasiemczycy odbywa się w warunkach szpitalnych. W sytuacji, kiedy pasożyt znajduje się poza jelitem, konieczne jest przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Jak dochodzi do zakażenia tasiemcem? Człowiek zaraża się tasiemcem najczęściej w wyniku jedzenia brudnymi rękami. Bywa również, że przyczyną zarażenia jest spożycie surowego, ewentualnie niedogotowanego mięsa (znajdują się w nim larwy tasiemca). Tasiemiec – rodzaje Wyróżniamy różne rodzaje tasiemców. Tasiemiec uzbrojony i nieuzbrojony odpowiedzialne są za wywołanie choroby zwanej tasiemczycą. Larwy (wągry) tasiemca uzbrojonego bardzo często znajdują się w mięsie dzika i mięsie wieprzowym. Jeżeli chodzi o tasiemca nieuzbrojonego – znacznie częściej spotkamy go w mięsie wołowym. Larwy tasiemca dość łatwo jest unicestwić – wystarczy przez pięć minut poddać je działaniu temperatury minimum pięćdziesięciu sześciu stopni. Jeżeli chodzi o tasiemce uzbrojone i nieuzbrojone – w jelicie znajduje się tylko jeden osobnik. Przyczepia się o do ściany jelita cienkiego, co wywołuje stan zapalny, a często również reakcję alergiczną. Bruzdogłowcem szerokim możemy się zarazić, gdy zjemy surową, ewentualnie pół surową rybę. Pasożyt ten posiada dwóch żywicieli pośrednich – niewielkiego słodkowodnego skorupiaka i rybę. Cechą charakterystyczną tasiemca karłowatego jest fakt, że nie potrzebuje on żywiciela pośredniego. Często występuje on u dzieci, a także gryzoni. Z zarażeniami tasiemcem karłowatym mamy do czynienia najczęściej w zakładach opiekuńczych, czy internatach – wszędzie tam, gdzie żyje duża grupa ludzi. Zakażenie tasiemcem – objawy Zakażenie tasiemcem daje mało charakterystyczne objawy, co sprawia, że diagnoza jest bardzo utrudniona. Zazwyczaj mamy do czynienia z nudnościami i wymiotami, bólami brzucha, brakiem apetytu, odwodnieniem organizmu, zaparciami, kłopotami z wypróżnianiem, ogólnym osłabieniem organizmu, spadkiem masy ciała. Możemy się również spotkać z biegunkami, bólami i zawrotami głowy, a także niedokrwistością. Warto zdawać sobie sprawę, że choroba latami może przebiegać bezobjawowo. Co więcej objawy mogą być różne, w zależności od tego gdzie umiejscowiony jest tasiemiec. W przypadku larw rozwijających się w różnych narządach, objawy będą zależały od tego jakie narządy zostały zaatakowane. W sytuacji, gdy larwy zaatakują gałkę oczną należy liczyć się nawet z utratą wzroku. Choroba jest trudna do zdiagnozowania, jednak łatwiej jest ją wykryć u dzieci niż u osób dorosłych. U najmłodszych pojawia się apatia i zaburzenia wzrostu. Jak rozpoznać tasiemczycę? Jako, że objawy tasiemczycy są mało charakterystyczne, jej rozpoznanie może sprawić nie lada problem. Diagnozy nie ułatwia fakt, że często występuje ona w towarzystwie innych chorób. Pewność da nam dopiero badanie kału na obecność tasiemca. Niekiedy wykonuje się też badanie mikroskopowe, dzięki któremu można dowiedzieć się z jakim tasiemcem mamy do czynienia. Jak wygląda leczenie tasiemca? Leczenie tasiemca przebiega najczęściej w warunkach szpitalnych. Warto zdawać sobie sprawę, że niekiedy możemy również pozbyć się pasożyta przez przypadek. Jest on mało odporny na wysokie temperatury, dlatego wysoka gorączka może go unicestwić. Leczenie farmakologiczne polega na podawaniu jednego z dwóch leków. W leczeniu tasiemczycy najpopularniejszy jest obecnie preparat o nazwie prazykwantel. Innym, obecnie zdecydowanie mniej dostępnym lekiem jest niklozamid. Działanie leków polega na paraliżowaniu układu nerwowego płazińca, co powoduje jego odczepienie się od ścian jelita, co umożliwia wydalenie go z kałem. W sytuacji, kiedy tasiemiec uzbrojony zlokalizowany jest w innym obszarze ciała niż jelito, konieczne jest wykonanie zabiegu chirurgicznego. W przypadku tasiemca zdecydowanie lepiej jest postawić na profilaktykę niż leczenie. Zapobieganie chorobie jest bardzo proste. Wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny i uczyć tego dzieci. Przed jedzeniem zawsze należy myć ręce. Powinniśmy również uczyć dzieci, żeby nigdy nie wkładały brudnych rąk do buzi. Zdecydowanie należy unikać jedzenia mięsa surowego i niedogotowanego. Dotyczy to również ryb. Jeżeli jesteśmy posiadaczami zwierząt – powinniśmy zadbać o ich odrobaczanie. Bardzo ważne jest także zachowanie ich sierści w czystości. Dieta tasiemcowa – o co tu chodzi? Dieta tasiemcowa była niegdyś uważana za skuteczną metodę odchudzającą. Jej głównym założeniem było połknięcie zamkniętego w kapsułce tasiemca. Kuracja ta nie zawsze okazywała się skuteczna, gdyż tasiemiec nie zawsze powoduje ubytek masy ciała. Dodatkowo zazwyczaj u dorosłych osób nie jest on tak znaczny jak u dzieci. Jednocześnie taka dieta narażała osoby odchudzające się na szereg efektów ubocznych takich jak osłabienie organizmu, alergie, niedokrwistość, przykre dolegliwości ze strony układu nerwowego i pokarmowego. Warto zdawać sobie sprawę, że pozornie niegroźny tasiemiec (zwłaszcza uzbrojony) może zaatakować wiele narządów, a w efekcie doprowadzić do trwałego kalectwa, czy nawet śmierci.

jak wygląda tasiemiec w rybie